Συνθετική Ψυχοθεραπεία
Ψυχολόγοι Pneuma
Περιγραφή
Η συνθετική ψυχοθεραπεία στηρίζεται στη θεωρίαπου επισημαίνει ότι κάποιο θεραπευτικό πλαίσιο δε μπορεί να αντιμετωπίσειμεμονωμένα και ολοκληρωτικά την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης εμπειρίας. Οθεραπευτής συνδυάζει τεχνικές και θεωρίες από διάφορες προσεγγίσεις, όπως τηγνωσιακή-συμπεριφοριστική, τη σχεσιακή, την ψυχοδυναμική, την υπαρξιακή, τηγνωσιακή αναλυτική , τη Gestalt κ.α., εντοπίζοντας και εφαρμόζοντας ταστοιχεία που ταιριάζουν καλύτερα στιςανάγκες και τα προβλήματα του κάθε θεραπευόμενου.
Ιστορία
Η θεωρία της σύνθεσης αναπτύσσεται σταμέσα του 20ού αιώνα ως απάντηση στην περιορισμένη ευελιξία στην αντιμετώπιση της πολυπλοκότητας των ψυχικών προκλήσεων και στην ανάγκη γεφύρωσης διαφορετικών θεωρητικών προσεγγίσεων.
Δεκαετία 1980: Το 1983 ιδρύεται ο Σύλλογος Διερεύνησης τηςΣυνθετικής Ψυχοθεραπείας (SEPI), προσελκύοντας θεραπευτές διαφόρωνκατευθύνσεων. Σύμφωνα με τον Arkowitz, η πιο διαδεδομένη μέθοδος σύνθεσης είναιαυτή των «Κοινών Παραγόντων», που εντοπίζει τα κοινά στοιχεία μεταξύ τωνπροσεγγίσεων, τα οποία θεωρούνται εξίσου σημαντικά με τους ειδικούς παράγοντεςγια την έκβαση της θεραπείας. Η ένωση αυτή οδηγεί σε πιο απλή καιαποτελεσματική θεραπεία (Frank, 1982)και (Goldfried, 1980, 1991).
1990-2000:Το 1991, ο Beutler τονίζει τη σημασία της ευελιξίας του θεραπευτή καιτης συνεχούς προσαρμογής των θεραπευτικών πλάνων στις εξατομικευμένες ανάγκεςτου πελάτη. Το 1999, ο Richard Erskine αναπτύσσει περαιτέρω τη θεωρία,ενοποιώντας συναισθηματικές, γνωστικές, συμπεριφορικές, υπαρξιακές καιψυχοδυναμικές διεργασίες, με έμφαση στην ισχυρή θεραπευτική σχέση ως κεντρικόστοιχείο της διαδικασίας.
2000-2024: Το 2005, ο John McLeod, στο βιβλίο «Εισαγωγήστη Συμβουλευτική», ενισχύει τη θεωρία της σύνθεσης, υπογραμμίζοντας τησημασία χρήσης συνδυαστικών και τεκμηριωμένων μοντέλων προσαρμοσμένων στιςανάγκες του θεραπευόμενου. Η προσέγγιση αυτή θέτει τις βάσεις για μίαπελατοκεντρική και προσαρμόσιμη ψυχοθεραπεία, που αποτελεί πλέον τον πυρήνα τηςσυνθετικής ψυχοθεραπείας.
Μεθοδολογία
Επιλεκτική παρέμβαση
Αξιοποιείται ένα εξατομικευμένο σύνολοθεραπευτικών τεχνικών (π.χ. γνωσιακή αναδόμηση, mindfulness, ψυχοδυναμικήπαρέμβαση κ.α.), με βάση τα προβλήματα που παρουσιάζει ο πελάτης και ταιδιαίτερα θεραπευτικά αιτήματα που έχει.
Θεραπευτική συμμαχία
Η δημιουργία μίας σχέση εμπιστοσύνης μεταξύθεραπευτή- θεραπευόμενου αποτελεί βασικό πυλώνα της διαδικασίας, με σκοπό τησυνεργασία και την προώθηση ενός ασφαλούς περιβάλλοντος για περαιτέρω ανάπτυξηκαι εξερεύνηση.
Ψυχοεκπαίδευση
Ο θεραπευτής εκπαιδεύει το θεραπευόμενοσχετικά με ψυχικές διαδικασίες (π.χ. εντοπισμός των καταστάσεων που προκαλούνάγχος), βοηθώντας με αυτό τον τρόπο στην κατανόηση της αλληλεπίδρασης μεταξύσκέψης, συναισθήματος και συμπεριφοράς.
Παρέμβαση εστιασμένη στις προσωπικές ικανότητες
Ο θεραπευόμενος μαθαίνει να εντοπίζει και νααξιοποιεί τα προσωπικά του πλεονεκτήματα, ενισχύοντας την ανθεκτικότητα και τηναυτό-αποτελεσματικότητα.
Χρήση «υπερθεωρητικών» εννοιών
Για να επιτευχθεί η παρέμβαση, εντοπίζεται ηβασική προσέγγιση κατά την οποία θα δουλέψει ο θεραπευτής, με βάση τις ανάγκεςτου θεραπευόμενου.
Ολιστική αξιολόγηση
Η σύνθεση λαμβάνει υπόψη τις συναισθηματικές,γνωσιακές, συμπεριφορικές, σχεσιακές και σωματικές εμπειρίες του πελάτη.
Συνδυασμός σώματος- νου
Ενσωματώνονται σωματικές πρακτικές καιτεχνικές ενσυνειδητότητας, για την αντιμετώπιση στρεσογόνων και τραυματικώνγεγονότων, σε συνδυασμό με την εξερεύνηση σε βάθος του παρελθόντος.
